Γιατί Florina Trail Challenge…

Πριν μερικά χρόνια σε μια συζήτηση, χωρίς να θυμάμαι το πώς και το που, είχαν αναφερθεί δύο λέξεις που μου είχαν κάνει εντύπωση… Olympus Marathon. «Τι είναι αυτό;» είχα ρωτήσει και μου είπαν ότι πρόκειται για «…ορεινό τρέξιμο». Η απάντηση με είχε μπερδέψει περισσότερο από την ερώτηση και θέλοντας να μάθω περισσότερα, μου εξήγησαν. Αυτό που συγκράτησα από την συζήτηση, ήταν ότι πρόκειται για μερικούς «τρελούς» που ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας τα βουνά. Ήταν κάτι που πραγματικά με εντυπωσίασε!

Τότε ήταν η εποχή που έκανα μόνος μου ποδήλατο, ανακαλύπτοντας τα προσωπικά μου όρια. Ο φίλος μου ο Γιάννης από το Λιτόχωρο με κορόιδευε που «δεν πήγαινα στο βουνό» με το ποδήλατο, ενώ αυτός ανεβοκατέβαινε τις πλαγιές του Ολύμπου και εγώ τον πείραζα που δεν πάταγε στην άσφαλτο.

Σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω την χαρά των μακρινών αποστάσεων, εκεί όπου είσαι εσύ με τον εαυτό σου, μέρα και νύχτα, εκεί όπου τα όποια προβλήματα μένουν πίσω σου κάθε φορά που πατάς το πετάλι. Σε κάποια φάση, αποφάσισα να περάσω πίσω από τις κάμερες και να οργανώνω για άλλους αυτό που οργάνωνα πριν μόνο για τον εαυτό μου. Εν τω μεταξύ, ο Γιάννης πήγαινε εθελοντής σε « …κάτι αγώνες στη Δράμα…», ενώ συνέχιζε να κάνει περισσότερο ποδήλατο βουνού. Συχνά πυκνά με καλούσε στο Λιτόχωρο για να ανέβουμε το βουνό, αλλά εγώ πάντα αρνιόμουν πεισματικά. Ίσως για να συνεχίσουμε την πλάκα μεταξύ μας, ίσως γιατί δεν ήταν προτεραιότητα για μένα, ίσως γιατί δεν ήθελα να δώσω τροφή σε εκείνη την φωνή μέσα μου…

Μετά από μερικά χρόνια ποδηλατικών διοργανώσεων και έχοντας τρέξει άπειρες φορές τις ασφάλτινες διαδρομές του νομού Φλώρινας, αλλά και των όμορων νομών, είχα ανέβει όλες τις ανηφόρες’ αλλά στην πραγματικότητα, δεν είχα δει τα βουνά.

Το 2015 η ιδέα των δρομικών διοργανώσεων άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Έβλεπα ότι ο κόσμος είχε την ανάγκη να βγει έξω και να τρέξει, άσφαλτο ή χώμα, δεν είχε σημασία, απλά να τρέξει. Γιατί όταν κάνεις πετάλι ή όταν βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, αναγκαστικά μετακινήσε και όταν μετακινήσε, κάτι αφήνεις πίσω σου. Και όλοι πλέον, με αυτά που βιώνουν καθημερινά, είχαν και έχουν την ανάγκη να αφήνουν πολλά πίσω τους. Κανείς όμως από όλους αυτούς δεν είχε τρέξει στη Φλώρινα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, δεν είχε τρέξει στα βουνά της Φλώρινας’ αλλά ούτε κι εγώ….

Μετά τον Σεπτέμβριο, όταν και ολοκληρώθηκε η 2η ποδηλατική μας εκδήλωση, αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή. Άρχισα τις επαφές με τον ΣΕΟ Φλώρινας και με την πρώτη ευκαιρία, ανέβηκα σε μια συνάντηση τους στο Οροπέδιο. Ο κόσμος διασκέδαζε πίνοντας και τρώγοντας πάνω στο βουνό, μια σκηνή που μου θύμισε τα πικνίκ που κάναμε σαν οικογένεια, εκείνα τα παλιά χρόνια…

Ήταν μια όμορφη σκηνή. Αυτή ήταν και η αρχή πολλών μοναχικών περιπάτων στο βουνό, χαρτογραφώντας μονοπάτια, χάνοντας και βρίσκοντας τα ίχνη τους, μαζί με τα ίχνη από αρκούδες, λύκους και ζαρκάδια.

Οι περίπατοι συνεχίζονταν και όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στην Τάϊμα, βλέποντας κάτω στην κοιλάδα την Φλώρινα ένοιωσα ότι είχα προσγειωθεί σε άλλο πλανήτη. Η ομορφιά του τοπίου, τα φθινοπωρινά χρώματα, η πλήρης απουσία ανθρώπινων ήχων… Άραγε, σκέφτηκα, αυτό αποζητούν όλοι αυτοί που σκαρφαλώνουν τρέχοντας τα βουνά; Χωρίς λόγο φώναξα προς τη χαράδρα και η χαράδρα γύρισε πίσω τη φωνή μου.

Ένα απόγευμα, όταν το φως έφευγε γοργά, κατεβαίνοντας την κορυφογραμμή από Τάϊμα έχασα το μονοπάτι και βρέθηκα σε ένα τεράστιο ξέφωτο από φτέρες. Τα πολλαπλά ανοίγματα που έβλεπα, κατάλαβα σε λίγο ότι ήταν περάσματα από αγριογούρουνα. Άρχισα να κάνω θόρυβο και 2-3 πετάχτηκαν από τις φτέρες και άρχισαν να κατηφορίζουν την πλαγιά. Ήταν σκηνή από κάποιο ντοκιμαντέρ… Τα ακολούθησα και λίγο μετά βγήκα από το δάσος και βρέθηκα στον δασικό. Η μικρή περιπέτεια είχε τελειώσει.

Σε όλες αυτές τις μοναχικές περιπλανήσεις, κάτω από τα χαλκοπράσινα φυλλώματα των βελανιδιών, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι παρακινεί τόσες χιλιάδες ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, να «παίρνουν τα βουνά». Η επαφή με τη φύση, οι μυρωδιές των φύλλων, τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος πίσω από τις κορυφές, ο ήχος από τα σπασίματα των κλαδιών και το σύρσιμο πάνω στα ξεραμένα φύλλα, όλα αυτά σε διακτινίζουν σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, όπου βιώνεις πραγματικά την κάθε στιγμή` όπου όλα σου τα προβλήματα φαντάζουν μικροσκοπικά… Παρόλα αυτά, ακόμα δεν μπορούσα να λύσω το γρίφο του τρεξίματος και όχι του περπατήματος.

Μετά από 2 μήνες συνεχών αναβάσεων, είχα περπατήσει τμηματικά όλα σχεδόν τα μονοπάτια του Βαρνούντα, του βουνού που δεσπόζει πάνω από την Φλώρινα. Έχοντας κάνει αρκετές συναντήσεις με τα παιδιά, μέσα στο ξύλινο βαγόνι που στεγάζει τον ΣΕΟ Φλώρινας και πολλές τηλεφωνικές επαφές με τον Γιάννη, είχα καταλήξει σε 3 όμορφες αλλά απαιτητικές διαδρομές, που λογικά θα ικανοποιούσαν κάθε λάτρη του ορεινού τρεξίματος. Ακόμα όμως ο γρίφος παρέμενε…

Στην προσπάθεια να χαρτογραφήσω τις διαδρομές, έπρεπε να περπατάω αρκετές ώρες κάθε φορά, με συνέπεια τα πόδια να δυναμώνουν, οι αναβάσεις να γίνονται πιο γρήγορες και οι καταβάσεις πιο ανώδυνες. Ένα απόγευμα, επέστρεφα από το Τριφυλλίτσι. Είχα αφήσει το δασικό και τώρα προχωρούσα γοργά στο πλατύ μονοπάτι με τις οξιές προς το Οροπέδιο. Ήμουν ξεκούραστος και ευδιάθετος, πλέον το πάζλ που λεγόταν Florina Trail Challenge ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο μέσα στο μυαλό μου. Ο ήλιος φώτιζε ελαφρά το μονοπάτι, μέσα από τις κορυφές των δέντρων. Άρχισα να πηγαίνω πιο γρήγορα, ώσπου σε μερικά σημεία το περπάτημα γινόταν ελαφρύ τροχάδην. Μετά από λίγο έτρεχα χωρίς λόγο, χαχανίζοντας καθόλη τη διάρκεια. Αυτό ήταν!

Επέστρεψα πάλι στο περπάτημα μου, αλλά είχα πλέον λύσει το γρίφο, το μεγάλο μυστήριο του ορεινού τρεξίματος… Ήταν στην ουσία ο ίδιος λόγος που εδώ και μια δεκαετία στριφογύριζα με δύναμη τα πετάλια. Αποτελούσε μια αβίαστη, φυσική κίνηση που σε επανέφερε στην ξεγνοιασιά των παιδικών σου χρόνων, όταν ποδηλατούσες ή έτρεχες με τους φίλους σου, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο… Απλά για την πλάκα!

Στις αρχές του καλοκαιριού, στις 12 Ιουνίου 2016, το 1ο Florina Trail Challenge θα υποδεχτεί κόσμο που λαχταρά να τρέχει ξέγνοιαστος σε μονοπάτια, αναβιώνοντας μνήμες ξεγνοιασιάς και απόλυτης ευχαρίστησης. Προσωπικά, συνεχίζω να περπατάω σε αχαρτογράφητα μονοπάτια, ξεδιπλώνοντας τα μυστικά του Βαρνούντα. Αυτή η διασκέδαση δεν φαίνεται να έχει τελειωμό…

Σ.Κ.